من شاعرم

از کتاب "صدای ارّه می آید":

پر از روانی‌ست روح من؛ یکی پریشان یکی نژند
یکی شلوغ و یکی صبور، یکی بگو و یکی بخند

یکی به ظاهر شبیه زن، ولی نه چندان خوش آب و رنگ
یکی به واقع شبیه مرد، ولی نه آنقدر زن‌پسند

یکی پشیمانِ رفته‌ها، یکی به آینده زل زده
یکی سرافکنده، بی‌نشان، یکی نشان‌دار و سربلند

ولی از این خیل بی‌شمار، یکی سیاستمدار نیست
از او نپرسی چه قدرتی، چرا ندارد مقام چند

در ازدحام روانیان، چه می‌کشد روح من! که هیچ
تنم همین چار استخوان، مدام تحلیل می‌روند
 

مریم جعفری آذرمانی