دنیای شعر این سالها خیلی کوچک بوده است، هرچند گاهی اوقات جریانی یا سر و صدایی گذرا داشته است اما به سرعت برق عبور کرده و همین است که با همه ی ادعاهایش باز هم کوچک است چون از این همه شاعر و منتقد و شعر دوست افراد کمی هستند که از ناهمواریها و تشویق ها و طعنه ها می گذرند و پایدار می مانند. چند موردش را همین دو سه سال اخیر شاهد بوده ام. در طول قریب به دو دهه که با شاعران حشر و نشر داشته ام افراد بسیاری را دیده ام که اشتباهی وارد شعر شده اند همانهایی که به راحتی شعرهایم را دزدیده اند و به روی خودشان هم نیاورده اند و تازه این شمه ای است از بی شمار خیانت هایی که به خود و دیگران کرده اند. گویا فکر می کنند که اگر کسی کتاب های شعر متعددی دارد و به اصطلاح شعر هم زیاد می گوید، حتما حق آنها را خورده است و در جواب این کار با روش های مختلف دزدیدن می خواهند جواب او را بدهند، اما نادانند از این جهت که نمی دانند شعر را می شود دزدید اما احساسات و عقاید و پشتکار را نمی شود! عده ای دیگر هم بوده اند که با بضاعت اندکشان سودهای کلانی برده اند و چه فضاهایی را بدون آنکه استحقاقش را داشته باشند اشغال کرده اند. گروهای دیگری هم بوده اند که روشهای غیر شاعرانه ای برای شاعر نشان دادن خودشان، به کار برده اند. این گروهای مختلف که نسبت به شاعران واقعی تعدادشان هم متاسفانه بسیار است، به تنها چیزی که فکر نمی کنند شعر است، باور نمی کنند که از شعر به نان و نوا رسیده اند و شخصیت اجتماعی کاذبی به دست آورده اند اما به شعر چیزی اضافه نکرده اند و در عین حال با رفتارهای غیر شاعرانه حیثیت شاعران را هم از بین برده اند! بعضی وقتها فکر می کنم اگر جهان دیگری باشد و دادگاهی هم برای رسیدگی به خیانت های این افراد وجود داشته باشد، چه حرفی دارند که در دفاع از خود بزنند؟ آیا اصلا همین زبان که با آن شعر می نویسند به آنها اجازه ی دفاع خواهد داد؟ پس در عوض این همه ظلمی که به شاعران کرده اند و نام های پوشالی و مقام های بی سر و ته که گرفته اند چه خواهند گفت؟ یقین دارم که در آن دادگاه دفتر شعرشان را باید پنهان کنند چون همان است که بیشتر آنها را رسوا خواهد کرد. مثلا کسانی که در بدترین اوضاع اجتماعی شعرهای آبکی و گل و بلبلی گفته اند و البته مردم بسیاری هم تاییدشان کرده اند و همین مردم هم در آن دادگاه وضع بهتری از آنها نخواهند داشت. اینها همه حدسیات من است وگرنه می ترسم که یکی از حکایت های عبید زاکانی در موردشان صدق کند که: مردی حجاج یوسف را گفت دوش تو را در خواب چنان دیدم که مگر در بهشت بودی. گفت اگر خوابت درست باشد در آن سرا بیداد بیش از دنیاست.

مریم جعفری آذرمانی